Przecież ja nie zwariowałem. Pierwszy kryzys psychiczny

Celem książki jest oswajanie bezradnych z rzeczywistością choroby psychicznej. Bezradność jest w tej sytuacji życiowej udziałem nie tylko chorych, ale także ich bliskich. Z bezradności rodzą się zapewne społeczne stereotypy i uprzedzenia wobec chorych. Książka ta próbuje pokonać bezradność - uczy rozumieć i doradza działania.

Książka ma zróżnicowaną zawartość: przedstawia kilka relacji autobiograficznych osób, kóre doświadczyły choroby psychicznej, dalej profesjonalne, niejednostronne sporzjrzenie na chorobę oraz na możliwości i potrzeby związane z różnorodnymi formami pomocy, a także uwagi na temat lecznictwa psychiatrycznego w przyszłości. Autorami są pacjenci oraz wrażliwi społecznie profesjonaliści (psychiatrzy, psycholodzy, pedagodzy, pielęgniarki).

Książka może znaleść odbiorców wśród profesjonalistów, wśród chorych i ich rodzin, a także innych osób dobrej woli, które są zainteresowane problemami chorych psychicznie i ich miejscem wśród nas.